Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Sonder - Αληθινές Ασυναρτησίες



Μπήκα σε ένα τσαντίρι
γεμάτο μπιμπελό,
αφίσες και φωτογραφίες και πίνακες.
Μ’άρεσαν τα τσαντίρια,
προτιμούσα τα υπόγεια,
σιχαινόμουν  την διακόσμηση, γενικά.
οι τοίχοι μου πάντα ήταν άσπροι και τα ρούχα μου πάντα μαύρα.

Με χαιρέτησε ένα παλικάρι
με περίτεχνο κούρεμα
δουλεμένο στυλ
και ψαγμένο λεξιλόγιο.

Μου έπιασε την κουβέντα για την ποίησή του.
Για κάθε του ποίημα, είπε, έφτιαχνε μια διαφορετική περσόνα.
Έφτιαχνε ένα φανταστικό πλαίσιο,
έναν ψεύτικο κόσμο,
ένα συνονθύλευμα καταστάσεων τις οποίες δεν μπορούσε ποτέ να ζήσει
αν δεν τις ζούσε γράφοντας τες
και τέλος πάντων, συνέχιζε να λέει πολλές πολλές λέξεις όσο εγώ κοιτούσα την ώρα.

Μου είπε ότι το περισσότερο υλικό των ποιημάτων του
προερχόταν από τα όνειρα του
άρα το νόημα υπερέβαινε το χαρτί,
τις λέξεις,
τον εαυτό του,
την συνείδηση του,
το υποσυνείδητο του.
Μου είπε πως τίποτα δεν είναι αληθινό,
συνεπώς κάνεις δεν μπορεί να γράψει αληθινή ποίηση.

«Έχεις δίκιο»,

του είπα.


Σηκώθηκα όρθιος,
πήγα να σβήσω το τσιγάρο μου,
αλλά τελικά του το πέταξα αναμένο στο μάτι του.

Οι σπίθες ήταν αρκετά αληθοφανείς.

Τον κράτησα απ’τον γιακά με το αριστερό χέρι
και με το δεξί μου χέρι
το πιο πειστικό μου χέρι
έκανα την μούρη του τον λιγότερο ψεύτικο πολτό που έχει υπάρξει ποτέ
και τον άφησα να σκάσει στο πάτωμα σαν ντομάτα.


Δεν πείραξα το πορτοφόλι του.

Πριν φύγω απ’το τσαντίρι,
μάζεψα όλα τα μπιμπελό,
τα αναμνηστικά,
τα αγαλματίδια
και τα έσπασα πάνω στην πλάτη του.

Έπειτα, ξεκίνησα για το υπόγείο μου
σκεπτόμενος
πως και σήμερα
έβγαλα υλικό
για λίγη αληθινή Ποίηση, όχι μαλακίες.


2 σχόλια: