«Η λευκή σελίδα,
ο μεγαλύτερος εχθρός του καλλιτέχνη.»,
της είπα,
κι εκείνη δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου.
Κοίταζε το κινητό της.
«Ο καλύτερος του φίλος, επίσης.»,
προσέθεσα, προσπαθώντας να σώσω το κλισεδάκι.
κι εκείνη έβγαλε έναν μικρό ήχο σαν γέλιο.
Κοίταζε το κινητό της.
«Ή μάλλον, του «ποιητή», όχι του «καλλιτέχνη».
Το «καλλιτέχνης» ακούγεται πολύ πομπώδες..»
συνέχισα, εκκρίνοντας σποραδικές ποσότητες λογοδιάρροιας,
βγάζοντας με το ζόρι μία αντίδραση από μέσα της,
με την μορφή ενός μεγαλύτερου ήχου σαν γέλιου.
Κοίταζε το κινητό της.
«Βασικά, προτιμώ το «γραφιάς». Όχι το «ποιητής».»,
της είπα, πάλι.
Γέλασε με τον ίδιο τρόπο,
αλλά αυτή την φορά μου έριξε ένα γλυκό βλέμμα
Έπειτα συνέχισε να κοιτάζει το κινητό της.
«Πώς νιώθεις που είσαι η μούσα μου;»,
ρώτησα.
«Περίεργα»,
απάντησε.
«Είμαι αρκετή για μούσα;»,
ρώτησε.
«Ναι.»,
απάντησα.
«Αυτό θα εξαρτηθεί απ’το αν θα γράψεις την μεγαλύτερη
μαλακία της ζωής σου.»,
απάντησε.
«Ναι. Τότε το φταίξιμο πέφτει στην μούσα.»
Γέλασε
Σταμάτησε να κοιτάει το κινητό της
κι άρχισε να τραγουδάει.
«Δίνω πόνο τώρα.»,
της είπα, -σχετικά- ειρωνικά.
Συνέχισε να τραγουδάει,
σταμάτησε να τραγουδάει
και κοίταξε το κινητό της.
Εγώ λοιπόν, σηκώθηκα όρθιος
βγήκα έξω στο μπαλκόνι
και της φώναξα
«Διάβασε το τώρα»
κι εκείνη το διάβασε,
εγώ μπορεί να έπεσα,
μπορεί και όχι.
Αλλά εκείνη το κοίταξε.
